vr. mrt 29th, 2024

De spoedeisende hulp en psychiatrische afdelingen van de ziekenhuizen heeft een spervuur ​​van patiënten dankzij de verslechtering van de geestelijke gezondheid die de pandemie veroorzaakten. Jongeren zijn een van de meest getroffen groepen. Hij dagziekenhuis voor kinderen en jongeren van het Hospital Clínic de Barcelona zorgt voornamelijk voor minderjarigen, tussen 8 en 17 jaar oud, met ernstige psychische stoornissen (psychose, depressie), eetstoornissen (TCA) en autismespectrumstoornissen.

De enorme toename van TCA’s deed zich vooral voor tijdens de pandemie; nu is de groei gestabiliseerd. Maar er is één ding dat vooral specialisten zorgen baart: de gebrek aan continuïteit van de geestelijke gezondheidszorg van deze minderjarigen na hun ontslag. Ziekenhuizen stoppen de eerste klap, want ze bevatten de meest acute gevallen. Maar wat gebeurt er als ze eenmaal uitgaan?

“Wat mij het meeste zorgen baart, is de beschikbaarheid en het vermogen om onmiddellijke ondersteuning van het systeem van de minderjarigen. De jongens en meisjes die hier zijn hebben een zeer intensieve behandeling Het geeft ze de structuur die ze nodig hebben. Wanneer ze worden ontslagen, de gemeenschapsnetwerk -familie, levensomstandigheden, school en sociale diensten-, die hen moeten helpen om vaak in hun omgeving te blijven Je hebt niet de middelen of de organisatie. om het te doen. Veel gezinnen ze kunnen het gewoon niet, en de systeem van sociale bescherming gaat niet altijd in het tempo dat we nodig hebben”, zegt Astrid Morer, van de Clínic’s Child and Adolescent Psychiatry and Psychology Service, en die werkt in het dagziekenhuis van het centrum.

Volgens Morer behandelt deze eenheid de “acute aanvallen” en probeert de minderjarige ertoe te brengen “weer deel te nemen” aan hun gemeenschapsleven. “Maar ondanks de inspanningen die worden geleverd, vaak we missen aandacht voor diversiteit. We missen een sociaal netwerk dat de overgang naar heraanpassing in de samenleving faciliteert”, legt deze psychiater uit.

Dagziekenhuis Clinic verhoogd van 20 naar 30 plaatsen voor gebruikers (het zijn meestal meisjes) met eetstoornissen toen covid-19 uitbrak. Op dit moment zijn er ongeveer 25. Het ministerie van Volksgezondheid “heeft geïnvesteerd” in programma’s voor geestelijke gezondheidszorg in de gemeenschap (het heeft bijvoorbeeld meer psychologen aangenomen voor de CAP’s) die “nu” beginnen te werken. De deformatie bestaat nog steeds, maar is “meer verdeeld” over de hulptoestellen, zegt Morer. Er is echter nog steeds een gebrek aan “meer gemeenschapsnetwerken” en “meer professionals die zijn opgeleid in de geestelijke gezondheidszorg voor kinderen en jongeren”. Noodgevallen in het ziekenhuis zijn een “goed observatorium” waar de zwakke punten van het systeem te zien zijn.

Gebrek aan psychologen

onderschrijf dit idee Sara Bujalance, directeur van de Vereniging tegen Anorexia en Boulimia. “Er zijn meisjes met een ernstige eetstoornis die het geluk hebben op een afdeling terecht te komen zoals die van de Clínic, waar een Gespecialiseerd team. Maar als ze deze eenheden verlaten, gaan ze naar de gemeenschapszorg centra voor geestelijke gezondheidszorg voor kinderen en jongeren de CSMIJ (die zorg dragen voor minder ernstige of milde gevallen en die fungeren als schakel tussen het ziekenhuis en het CAP) en er zijn groot gebrek aan middelen en begeleiding. Wat dr. Morer zorgen baart, is ook een bezorgdheid van de scholen Bujalance wijst erop.

Continuïteit van zorg is een “probleem” en “uitdaging” te bereiken. Bij het verlaten van ziekenhuizen blijven veel van deze kinderen met een psychisch probleem achter “half verlaten”, in de woorden van Bujalance. “De gemeente moet overleggen met de gemeente zeer gespecialiseerde eenheid en dat ze middelen en professionals hebben”, benadrukt hij. “Het probleem is dat er een gebrek is aan psychologen. In de CSMIJ doen ze dat normaal gesproken ook één keer per maand opvolgen en daardoor is het moeilijk om de patiënt de hand te schudden”, oordeelt hij.

Het risico van heropname

Het is ook geen gebrek aan scholen (“leraren hebben al genoeg werkdruk”), maar het gaat er wel om geestelijke gezondheid “de-institutionaliseren”. “Al het werk dat gedaan kan worden buiten de ziekenhuisomgeving, hoe beter, ” zegt Bujalance. Ook een van de risico’s gespecialiseerde zorg verlaten en daarbuiten geen steun vinden uiteindelijk weer binnenkomen weer in een ziekenhuis. “We zien dagelijks patiënten die ontslagen worden en blijven verlaten. Weliswaar heeft re-entry niet één specifieke oorzaak, maar wel de oorsprong ervan multifactorieel”.

Echter, kale roos, coördinator van CSMIJ Voorbeeld, die rapporteert aan de Clínic, benadrukt dat veel van deze problemen niet alleen “klinisch” zijn, maar ook “sociaal en schools”. Op school zijn er bijvoorbeeld problemen met “sociaal karakter”. In de wooncentra voor educatieve actie (CRAE’s, dit zijn centra voor minderjarigen van de Generalitat voor begeleide kinderen) is er een “continu verloop van opvoeders”, waarmee de minderjarigen “geen referent hebben”. kale beweringen “meer sociale middelen”, als ondersteunen docenten klaslokalen kunnen ontvouwen en helpen uitvoeren vrijetijdsactiviteiten.

“Verloren” en “Verwaarloosde” zaken

“Telkens wanneer er een sprong tussen diensten (van intensieve ziekenhuisbehandelingen tot CSMIJ), continuïteit staat op het spel”, waarden van uw kant Bern Villarreal, coördinator van het Instituut voor Onderwijs, Onderzoek en Innovatie van de Fundació Pere Claver. De sprong, verzekert hij, is groter wanneer de jongere 18 jaar of ouder wordt en toegang moet krijgen tot een centrum voor geestelijke gezondheidszorg voor volwassenen (CSMA). “Het gebrek aan continuïteit bij deze verandering is een van de obstakels in het netwerk”, zegt hij. Sommige van deze gevallen blijven bestaan “verloren” of “verwaarloosd”.

Wanneer een jongere een ziekenhuisopname verlaat vanwege een psychische stoornis, dient hij of zij voorrang te krijgen op de CSMIJ, in een maximaal 15 dagen. Maar dit is niet het probleem, specificeert Villarreal, aangezien het een deadline is die meestal wordt gehaald. De moeilijkheid zit hem in de “frequentie” van volgende bezoeken, afgeleid van de “onderfinanciering van middelen” in de eerstelijnszorg.

Geen therapeutische link

Een ander aspect dat de continuïteit van de GGZ belemmert is de professionele veranderingen die voor de minderjarige zorgen. “Als een puber die zich begrepen heeft door een professional, wordt opgevangen door iemand die niet hetzelfde voelt, stopt hij met gaan. Dit heeft niets met wachtlijsten te maken, maar is eerder een kwalitatief probleem en het bereiken van een therapeutische koppeling“.

“Jaren geleden kon je er gevallen van ernstige psychische stoornissen mee behandelen veel vaker dan nu. Vanaf 2007 of 2008, onder andere samenvallend met de economische crisis, was er al een aanzienlijke toename van de eisen aan de CSMIJ”, zegt Roser Casalprim, voormalig coördinator van de CSMIJ van de Nou Barris Foundation for Mental Health.

Dit CSMIJ heeft als referentieziekenhuis voor ziekenhuisopnames van kinderen en jongeren naar Sant Joan de Déu (Esplugues de Llobregat). Een à twee decennia geleden kon een professional van de CSMIJ een zaak behandelen twee of drie keer per week als het nodig was, maar nu kan dat niet meer door de toegenomen vraag en ook het gebrek aan klinisch psychologen en psychiaters. Momenteel wordt voorrang gegeven aan ernstigere gevallen.

8 psychologen per 100.000 inwoners

En hoe zit het met de gevallen die kunnen zijn overwegen lichter? “Er is een wachtlijst bij de ingang, met de gevolgen die dat met zich meebrengt voor bepaalde periodes in de kindertijd de frequentie is afgenomen van de bezoeken”, benadrukt Casalprim. Veel CSMIJ bezoeken een keer per maand of om de vijf weken.

“Er zijn geen klinisch psychologen of psychiaters. In Europa zijn dat er ongeveer 18 psychologen per 100.000 inwoners. In Catalonië, acht”, legt hij uit. Daarnaast wijst hij ook op de moeilijkheden die CSMIJ vaak heeft om patiënten op te nemen in referentieziekenhuizen vanwege de “grote vraag”, enHet hoge aantal noodsituaties dat ze ontvangen en de weinig bedden waarvan ze hebben.

“Dit gebeurt al heel lang en met de pandemie verergerde het door de toename van zelfmoordpogingen of zelfmoordpogingen, eetstoornissen, isolatie, paniekaanvallen, enz. Dit alles genereert veel ongemak en ontevredenheid tussen professionals en gezinnen”, benadrukt Casalprim, die dat verzekert “de verzadiging is van de twee delen”.